Klasyfikacja osłon
Odporność aparatów i urządzeń elektrycznych na szkodliwe oddziaływanie środowiska jak i ochrona człowieka przed dotknięciem części będących pod napięciem zależy od wykonania osłon zewnętrznych i obudowy urządzenia.
Powyższą odporność określa się jako stopień szczelności i znakuje się przy pomocy tzw. klasyfikacji IP. Według niej, urządzenia elektryczne oznaczane są dwucyfrowym symbolem poprzedzony literami IP (PN-EN 60529:2003).
Klasy ochronności
Urządzenia elektryczne prądu przemiennego o napięciu znamionowym nie wyższym niż 440V i napięciu względem ziemi nie wyższym niż 250 V, w zależności od możliwego do zastosowania sposobu ochrony przeciwporażeniowej, dzieli się na klasy ochronności:
Klasa ochronności 0 – ochronę przed porażeniem elektrycznym stanowi izolacja podstawowa.
W przypadku uszkodzenia izolacji ochronę przeciwporażeniową powinny zapewnić odpowiednio korzystne warunki środowiskowe, takie jak zainstalowanie poza zasięgiem ręki, izolowanie stanowiska, brak w zasięgu ręki uziemionych urządzeń, instalacji oraz elementów konstrukcyjnych.
W Polsce dopuszcza się stosowanie takich urządzeń przy braku jednoczesnego kontaktu człowieka z urządzeniem i potencjałem ziemi lub gdy kontakt taki jest rzadki.
Klasa ochronności I – ochronę przeciwporażeniową przed dotykiem pośrednim w tych urządzeniach wykonuje się łącząc zacisk ochronny urządzenia z przewodem PE, PEN lub bezpośrednio z uziemieniem.
Ma to zapewnić:
- odpowiednio szybkie zadziałanie odpowiednich urządzeń i wyłączenie zasilania albo ograniczenie napięć dotykowych do wartości nie przekraczających granicznych dopuszczalności w danych warunkach środowiskowych.
Klasa ochronności II – w urządzeniach tej klasy ochronności bezpieczeństwo pod względem porażeniowym jest zapewnione przez zastosowanie odpowiedniej izolacji – podwójnej lub wzmocnionej – której zniszczenie jest bardzo mało prawdopodobne.